Twee generaties: Lisette Thooft en Pauline Bijster
Lisette Thooft (72) en haar dochter Pauline Bijster (42) zijn beide journalist en schrijver van verschillende boeken. Lisette heeft daarnaast ook veel succes als rebalancer (rebalancing is een vorm van lichaamswerk), Pauline als communicatieadviseur.
Lisette Thooft (links) en Pauline Bijster
Lisette, zat het schrijven er bij jou altijd al in?
Lisette: ‘Dat denk ik wel, maar het werd uit nood geboren. Ik was oorspronkelijk secretaresse en daarna lerares, maar toen ik Pauline kreeg wilde ik meer thuis zijn en ben ik gaan schrijven. Mijn ideaal was om romanschrijver te worden, met een schrijfhuisje in Portugal. Mijn enige poging was een mislukking. Non-fictie bleek mij een stuk beter af te gaan.’
Pauline, ben jij door je moeder gaan schrijven?
Pauline: ‘Als mijn moeder me meenam naar de redactie van het Algemeen Dagblad of NRC, dacht ik, wat een rare, sjofele mensen zitten hier. Mijn plan was om geen journalist te worden. Dat is niet gelukt. Ik ging cultuurwetenschappen studeren en werkte in de horeca. Net als mijn moeder wilde ik na de geboorte van mijn eerste kind meer thuis zijn. En net als zij bleek het schrijven mij te liggen.'
Lisette, hoe vond je het dat je dochter ook ging schrijven?
Lisette: ‘Ik was meteen super trots. Ze doet het zo goed, en dat succes zoals zij dat kent, dat heb ik nooit gehad.’
Pauline: ‘Welk succes?’
Lisette: ‘Dat een column viraal gaat, bijvoorbeeld. En dat je zoveel likes krijgt. Dat is toch fantastisch!’
Pauline: ‘Ik ben natuurlijk ook journalist geworden in een tijd dat social media opkwam, dat bestond bij jou nog niet. Ik vaar mee op die ontwikkeling.’
Lisette, jij schrijft nog altijd, maar timmert sinds een aantal jaar ook aan de weg als rebalancer, wat houdt dat precies in?
Lisette: ‘Rebalancing is emotioneel lichaamswerk waarbij ik diepe bindweefselmassages aan mensen geef. Ik zat altijd enorm in mijn hoofd en was bang voor andere mensen. Een astroloog zei mij meerdere keren: ‘Professioneel aangeraakt worden is goed voor iedereen, maar voor jou is het een must.’ Uiteindelijk ging ik naar een rebalancer. Ik vond het zo indrukwekkend dat ik besloot het zelf te gaan doen. Het werd de ommekeer in mijn leven. En mijn praktijk is zo succesvol dat ik alleen nog schrijf wat ik zelf wil. Ik zal altijd blijven schrijven, ik geniet van vrijwel elk deel ervan. Ik heb er alleen last van dat ik het toch belangrijk vind hoeveel boeken ik verkoop en dat ik bevestiging wil hebben dat het goed is. Kinderachtig eigenlijk.’
‘Als mijn moeder me meenam naar de redactie van het Algemeen Dagblad of NRC nam, dacht ik, wat een rare, sjofele mensen zitten hier’
Pauline, recent verscheen jouw nieuwe boek ‘Een nieuw leven’. Heb jij ook last van die verkoopstress?
Pauline: ‘Ik vind het lastig dat je echt de boer op moet met een boek. Ik geef nu veel interviews, en dan krijg ik reacties als: ‘Wat een leuk interview’. Ik antwoord dan, ‘Ik ben vooral benieuwd naar wat je van het boek vindt!’ Ik wil dat zo’n interview aanzet tot verkoop, maar dat heb je niet in de hand.’
Lisette: ‘Dat is het gevaar van interviews geven. Mensen denken daardoor de boodschap al te kennen en gaan dat boek niet kopen. Je moet ze wel iets geven, maar op een manier dat ze meer willen weten.’
Pauline, ook jij doet naast het schrijven andere dingen. Haal je daar ook zoveel voldoening uit?
Pauline: ‘Toen ik het even gehad had met de journalistiek, ben ik als communicatieadviseur op de Erasmus Universiteit gaan werken. Nu doe ik datzelfde voor de TU Delft, in deeltijd. Het levert vooral een stabiel inkomen op. Maar het leuke van de journalistiek vind ik dat er altijd weer een wereld voor je opengaat. Schrijven is nooit saai. Ik ben toch weer gaan freelancen. Nu doe ik het alweer jaren allebei.’
Lijken jullie schrijfstijlen op elkaar?
Pauline: ‘Ik denk dat ik onder mijn moeders naam een stuk zou kunnen schrijven en dat het niemand zou opvallen.’
Lisette: ‘Sterker, we hebben dat wel eens gedaan. Ik had een grote klus en weinig tijd. Toen hebben we het onder mijn naam samen geschreven. Ik heb er nooit iets op terug gehoord.’
Pauline: ‘We schrijven wel over andere onderwerpen. En mijn moeder is uitgesprokener, radicaler en minder bang voor kritiek. Maar onze stijl komt zeker overeen, en we spellen ook beiden heel goed. Dat heb ik echt van mijn moeder meegekregen.’
Lisette: ‘En ik van mijn moeder!’
Hebben jullie wel eens iets samen geschreven, wat onder jullie beider namen werd gepubliceerd?
Pauline: ‘Behalve die ene keer dat we dat illegaal deden, niet. Misschien komt dat nog wel een keer. Als een onderwerp zich daar goed voor leent.’
Lisette: ‘Een non-fictieboek misschien….’
Pauline: ‘Of een substack of ander online account. Wie weet, als we een keer tijd over hebben, dat het er nog eens van komt.’
‘Het leuke van de journalistiek vind ik dat er altijd weer een wereld voor je opengaat. Schrijven is nooit saai’
Wat vind jij het mooiste dat Pauline heeft geschreven?
Lisette: ‘Ik bewonder bovenal hoe Pauline zich weet te verbinden met haar onderwerp, wát dat ook is. Pauline schrijft, net als ik destijds, voor veel verschillende titels. Ik las een keer een stuk van haar in Kampioen over een dagje vissen op zee. Op een bepaald moment moest ik een beetje huilen. Dat is echt Paulines kwaliteit, waar het ook over gaat, ze stopt er iets in wat je raakt in je hart.’
Pauline, welk werk bewonder je van jouw moeder?
Pauline: ‘Het vorige boek, ‘Vrienden worden met je lijf’, vond ik heel goed. De manier waarop het is geschreven is luchtig en tegelijk ontroerend. Dat vind ik zo knap.’
Lisette: ‘Ik vind mijn laatste boek, ‘Jezelf vergeven (voor alles)’ mijn beste boek. Het gaat erover dat je jezelf moet vergeven, ook voor wat een ander jou heeft aangedaan. Als je jezelf kan vergeven, is die ander niet meer belangrijk. Als ik het teruglees, klopt het helemaal.’
Lisette Thooft (1953) is rebalancer, publicist en schrijfster van ruim twintig non-fictieboeken over spiritualiteit, emancipatie en persoonlijke ontwikkeling. Ze studeerde Engelse taal- en letterkunde. Na het winnen van een schrijfwedstrijd in 1983, werkte ze voor onder meer Cosmopolitan, De Volkskrant, Happinez, was ze hoofdredacteur van Genoeg en redacteur bij Volzin. In 2015 begon ze met de opleiding tot rebalancer. Daarna startte ze een eigen praktijk in Rotterdam. Haar meest recente boek is ‘Jezelf vergeven (voor alles) - Waarom het moet, en hoe je het doet’ (2024, Uitgeverij Lucht).
Pauline Bijster (1983) is schrijfster, freelancejournalist en communicatieadviseur. Ze studeerde Algemene Cultuurwetenschappen. In 2010 debuteerde ze met de roman ‘Slash/mama’. Ze schreef/schrijft onder meer voor Volkskrant Magazine, Parool, Vrij Nederland, Opzij en Happinez. Ook publiceerde ze tientallen columns en blogs, geeft ze lezingen en werkt ze als communicatieadviseur aan de TU Delft. In maart 2025 verscheen haar nieuwe boek ‘Een nieuw leven - Alles wat je moet weten over je lichaam en geest na de bevalling –‘(Uitgeverij Balans).
Deirdre Enthoven